Człowiek idealny

Spotykamy na swojej drodze czasem Anioły, ludzi których uważamy za chodzące ideały. Zazdrościmy im i zastanawiamy się jak oni to robią, że są tacy wspaniali. Przypatrzmy się ich sposobowi życia. Ludzie ci mają realną wizję siebie, nie potrzebują uznania innych ale też nie mają problemu z poczuciem własnej wartości. Ludzie, w których widzimy ideały nie potrzebują aprobaty innych osób. Nie muszą ciągle przekonywać się o słuszności swoich działań poprzez to co mówią o ich działaniu inni ludzie. Robią to co sami uznają za dobre i słuszne dla siebie a przy tym zdają sobie sprawę z tego, że nie wszystkim się to spodoba.. Ich bez stresowe podejście do opinii innych wiąże się z wizją samych siebie. Traktują siebie na równi z innymi ludźmi, bo widzą, że jak inni mają zalety i wady. Stają oni w prawdzie o sobie i wiedzą, że to oni sami są za siebie w pełni odpowiedzialni. Nie obwiniają innych za złe samopoczucie, nie wyżywiają się na innych za to że coś im nie wyszło. Sami ponoszą odpowiedzialność za swoje emocje, a nadmiar energii potrafią dobrze wykorzystać. Są efektywni i zaangażowani w słuszne i ważne sprawy. Potrafią przy tym wykazać się poczuciem humoru, śmieją się z siebie, mają dystans do siebie i rozmieszają innych w każdej sytuacji. Może dzięki temu, inni widzą w nich ciekawych, mądrych ludzi umiejących rzyć pełnią życia i mających dystans do siebie i do świata.

Relacje z innymi ludźmi
Wydaje się, że w relacjach z ludźmi idealnymi stajemy się inni, lepsi, potrafimy patrzeć na świat ich oczyma. Czasem chciało by się przebywać z kimś cały czas. Ktoś ma według nas tyle charyzmy i dobrej energii, że zdaje się przyciąga innych do siebie. Widzimy, że człowiek ten jest taki jak my i że ma wady, ale dla nas jakby nie miało to znaczenia. W krótkim czasie czujemy przywiązanie i zaufanie do tej osoby. Często otwieramy się, opowiadamy o problemach i cieszymy, że nas wysłuchał. Jednak zauważamy, że ta osoba nie czuje takiego przywiązania do nas. Kiedy chcemy z nich zrobić naszych przyjaciół, odsuwają się fizycznie i emocjonalnie od nas. Dzieje się tak dlatego, że nie chcą nikogo od siebie uzależniać, ani być uzależnieni od kogoś. Takie mają zasady, których nie zmieniają. Choć często zdają sobie sprawę z tego, że ludzie do nich lgną, chcą być blisko to nie angażują się zbyt w związki emocjonalne. Wiedzą, że czasem przydaje im się pomoc i obecność innych, ale tylko w określonych momentach, np. gdy poszukują towarzystwa na spacer, lub przy spotkaniu klasowym. Generalnie żyją bez pospiechu, bez nerwów i przede wszystkim żyją chwilą bieżącą, bez oglądania się na przeszłość i wyglądania na przyszłość.

Stosunek do przyrody
Ludzie z reguły nie chcą szkodzić przyrodzie i żyć w zgodzie z nią. Niestety świadomie bądź nie wpływają na jej niszczenie. Przyroda jest drugim domem ludzi kochających ją. Chcą żyć w zgodzie z jej prawami. Często są ekologami bądź wyznają ich zasady. Tak jak w niej także w ich życiu bywają pory letnie ze słońcem, ciepłem, jasnością i radością jak i pory zimowe z deszczem, błyskawicami, zimnem i smutkiem.